En toch moet het, ook na opnieuw een aanslag zoals in Parijs, verder, alsof er niets is gebeurd. “Want anders winnen zij die ons willen ontregelen”, of vergelijkbaar gebezigde woorden afgelopen week, wat zoveel wil zeggen als dat we niet moeten gaan leven naar de angst die de aanslagen willen oproepen. Volstrekt mee eens, ik geloof ook niet dat ik nu heel anders doe.
Onwillekeurig vrat het soms aan me, afgelopen week. Kijk je om je heen en denk je “toch best een druk station, dat zou hier ook kunnen”. Realiteit is (gelukkig denk ik) dat het aan het eind van de week al weer bijna weg lijkt te zijn, dat gevoel. Zou je er aan wennen, dacht ik ook nog deze week? Ik denk niet dat het hier zover komt, maar in allerlei landen lijkt het me meer ‘tot de realiteit van leven’ horen. Ik denk dat het went, hoe cru ook of misschien beter, het is leren leven met angst. Immers, dat doen ze in allerlei landen al langer. Landen waarvan wij niet willen zien dat zich daar vele malen per jaar een ‘Parijs’ afspeelt.
Ik vind het goed, dat we deze week ook een discussie hadden over de minieme aandacht die een aanslag in Beiroet kreeg, de dag voor Parijs. Het is logisch, Parijs is dichterbij, het komt daarmee dichterbij en allerlei andere argumenten die zijn aangedragen. En toch vind ik het goed dat we, al is het maar even, ook stilstaan bij wat er elders aan slachtoffers te betreuren zijn. Mensen, met vrienden, met hoop, met chagrijn, maar mensen, te veel die het leven laten in dit soort aanslagen. Mensen, van welke kleur, geloof, of wat ook. Mensen, overal, in Parijs of in Beiroet, treurig, zo nodeloos.
Daarom: #naparijsnabeiroet …
Jan Kastje staat in zijn blog regelmatig stil bij wat hem opvalt in de Hilversumse politiek en media. Wilt u reageren? Stuur hem een bericht: jan.kastje@groenlinks-hilversum.nl. Volg hem op twitter: @jankastje