Ik schaam me voor Nederland. Voor hoe we in Nederland met mensen omgaan die hier mogen blijven, maar die we liever niet zien. De abstractie van vluchtelingen en waarvan je altijd al zoiets had, hoe kunnen we dit doen, is voor mij heel concreet geworden. En ik ben daar niet blij mee. Niet door de situatie van de jonge vrouw die het betreft en niet door hoe wij in Nederland met vluchtelingen in nood omgaan. Ik heb grote bewondering voor de mensen die dichtbij, dag in dag uit, deze vluchtelingen helpen. En in het bijzonder voor Hanny de Zwager en Ietje van den Bergh uit dit artikel in HilversumsNieuws van deze week.
Hanny de Zwager benaderde mij vorig jaar met de vraag haar te helpen. Zij zat omhoog met de situatie waarin een jonge vrouw zich bevond die zij begeleid. Het is de jonge vrouw uit het bovenstaande artikel. Zij leek net een beetje de weg omhoog gevonden te hebben, nadat zij als 13 jarige in Nederland terecht kwam. Maar zij kreeg te horen dat zij na al die jaren alsnog geen recht had op verder verblijf in Nederland. En vanaf dat moment begrijp ik Nederland niet meer. Stel dat het al terecht zou zijn, die afwijzing, ik heb daar mijn ernstige twijfels bij. Dan nog, hoe kunnen wij deze mensen vanaf dat moment aan hun lot overlaten, wetende dat zij het recht hebben in Nederland te blijven omdat zij hun hoger beroep hier mogen afwachten? Denk je soms dat deze mensen, deze jonge vrouw, vanzelf verdwijnen als je van de ene op de andere dag er niet meer naar omkijkt? Terwijl ze zoals uit dit voorbeeld blijkt, ronduit hulp nodig kunnen hebben? Of wanneer ze van de ene op de andere dag hun school niet af kunnen maken? Wat geven wij ze dan mee in dit land?
Ik heb helaas van wat dichterbij ‘mogen’ meemaken hoe er iedere keer weer gedoe ontstond over leefgeld, over een bedragje voor huur (want tja, ze moet toch ergens blijven nietwaar?), over hoe van de ene op de andere dag je niet meer verzekerd blijkt te zijn. Terwijl je nou net in deze situatie die hulp en begeleiding goed kan gebruiken om met trauma’s of uberhaupt met jezelf om te kunnen gaan. Nogmaals, zoals het ook letterlijk in het krantenartikel staat “In afwachting van hoger beroep zijn alle regelingen zoals studiefinanciering en huursubsidie stopgezet, terwijl ze nog altijd het recht heeft om in Nederland te mogen verblijven.”
Ik kan er niet bij. En wat gebeurd er dan? Dan staan er mensen op die dat niet aan kunnen zien en gaan er ‘dingen omheen regelen’. Zo heb ik op heel bescheiden wijze die prachtvrouwen af en toe kunnen helpen. Al was het maar om Hanny af en toe aan te horen, want tja, die moet ook haar verhaal kwijt. Maar ja, hier en daar aan wat touwtjes helpen trekken, dat kan zolang het maar ‘onder de radar’ blijft. En ik kan mij niet aan de cynische indruk onttrekken dat onze ‘stoere’ crimefighters in Den Haag niet heel goed weten dat dat zo werkt, terwijl zij de populistische plaat draaien. Het resultaat is beschamend voor een land als Nederland. Dus met Hanny en Ietje, hoop ik dat veel meer mensen “Nederland wakker willen schudden en te laten zien hoe we hier omgaan met getraumatiseerde vluchtelingen”. Om te beginnen in Hilversum! Ik ga nog maar eens wat aan een touwtje trekken hier en daar en er meer ruchtbaarheid aan geven. Bah!
Jan Kastje staat in zijn blog regelmatig stil bij wat hem opvalt in de Hilversumse politiek en media. Wilt u reageren? Stuur hem een bericht: jan.kastje@groenlinks-hilversum.nl. Volg hem op twitter: @jankastje